A. Zielóno. B. Modro. C. Czerwóno. D. Koloru łutopcowygo!
Historia jest taka:
Były raz na dziedzinie tańce. Na tańce przyszła szwarno dziołcha.
Tańcowała wesoło i bez pamięci, ale gdy wybiła północ nagle posmutniała.
Chłopcy ze wsi postanowili odprowadzić ją do domu. Ta poszła jednak nad rzekę.
„Jo je utopcowo cera” wyznała chłopakom, tłumacząc, że według utopcowego prawa, mogła przebywać na suchym gruncie tylko do północy. Za złamanie zakazu groziła jej śmierć.
„Jeśli się woda w rzyce zaczyrwiyni, to bydzie znaczyć, że mie zabili”.
Skoczyła do rzeki i woda rzeczywiście się zaczerwieniła. Pachołcy smutni rozeszli się do chałp.*
Utopcowo krew je czerwóno.
A historia ta jest smutna.
Na szczęście bardziej pozytywne zakończenie podobnej opowieści znajdziemy w książce dla dzieci, którą wkrótce wydamy.
*”Utopcowo cera”, za: „Podania i Legendy Śląska Cieszyńskiego. Antologia” p.r. J. Kajfosz, Z. Kłodnicki, s. 45-46
