i jak zachować się w razie kontaktu z owymi? cz.1/2
Bądź ubogim kowalem z przymierającą głodem rodziną:
– Przyjdzie do Ciebie wieczorem jakisik Pón i zażąda 300 podków i gwoździ do podkuwania koni. Jak je zrobisz, zaprowadzi Cię do jaskini, gdzie wszystkie konie podkujesz nie budząc rycerzy.
– Za zapłatę zażądaj czegokolwiek – do worka dostaniesz stare zardzewiałe podkowy lub kupę gnoju. Niczego nie wyrzucaj (jak kiedyś pewien wiślański kowal) – po powrocie do domu wszystko (w przypadku owego kowala końskie odchody) zamieni się w szczere złoto.
– Nigdy więcej nie przymieraj już z rodziną głodem.
Najstarsze podanie o rycerzach do którego dotarłem zostało spisane przed 1900r. przez Lucjana Malinowskiego z opowiadania 70. letniego podówczas wiślańskiego starzika nazwiskiem, na a jak, Cieślar.
Według wszystkich świadectw, rycerze śpią a zbroje im nie rdzewieją. Konie natomiast nie śpią i choć jedzą owies z czarodziejskich worków, w których nigdy on się nie kończy, to potrzebują regularnego serwisu podków. Nie ma to wiele sensu – dlaczegoż to podkowy akurat nie są magiczne?
Pojawia się więc teoria, że rycerze z dobroci serca raz na czas postanawiają po prostu ulżyć losowi biednych kowali, choć w rzeczywistości nie trzeba im ich usług.
Pojawia się też pytanie:
Czy jeśli nie ma już w okolicy biednych kowali, rycerze nie zechcieliby może ulżyć losowi, na przykład, biednego fizjoterapeuty, pracującego w Ustrońskich trójkątach na umowę zlecenie?
W zamian za, dajmy na to, masaż zleżałych rycerskich mięśni?
